"Komunikacyjne bla-bla-bla" Kurs 1: Współgłośni pasażerowie...

Nowy cykl felietonów komunikacyjnych to efekt mojej współpracy z moim dobrym kolegą, redaktorem Bartkiem. Co jakiś czas będę tutaj publikować nadesłane przez niego opowieści, będące spojrzeniem na komunikację miejską ze strony statystycznego, bardziej rozgarniętego pasażera. Zapraszam do miłej, i zgoła odmiennej od komunikacyjnych nowości, lektury. Mam nadzieję, że razem z Bartkiem przyciągniemy nowych czytelników i dzięki temu zawładniemy światem ^^.

Kurs 1: Współgłośni pasażerowie...

Cisza, spokój, milczenie – znaczenie tych słów jest chyba praktycznie nieznane pasażerom krakowskiej komunikacji miejskiej. Chociaż pewnie w innych miastach też pod tym względem nie jest lepiej.
O ludzka naiwności, jeśli ktoś sądzi, że po całym dniu w pracy lub na uczelni, człowiek korzystający z transportu publicznego zazna spokoju i odpoczynku. Od razu mówię żeby nie było -  nie jestem jakimś komunikacyjnym świrem, który uwielbia się wsłuchiwać odgłos pracującego Diesla, a moje całe ciało pokrywa się gęsią skórka na dźwięk pracującego kasownika. Generalnie korzystam z transportu publicznego tylko dlatego, że muszę i nie mam innego wyjścia.

Zdaje sobie świetnie sprawę, że autobusami jeżdżą różni ludzie, który muszą sobie porozmawiać o wszystkim. Komunikacja miejsca ma bez wątpienia też wielkie walory socjalizacyjne, społeczne, itp. Okay. Z wszystkim się zgadzam, tylko czy jej pasażerowie muszą non stop pieprzyć aż takie głupoty i dodatku tak głośno? Jestem w 100 % przekonany, że zdobywająca Berlin załoga czołgu Rudy 102 ciszej do siebie mówiła, niż baby w porannym autobusie. Mnie tylko po prostu zależy na małej chwili spokoju, oraz nie chcę by ktoś obcy w mojej obecności prał swoje intymne brudy.

Wiem, wiem. Już słyszę te głosy oburzonych, że każdy może mówić co chce i ile chce. Polska to wolny i suwerenny kraj, (chociaż pewnie nie wszyscy się tu ze mną zgodzą). Abstrahując od polityki, ja chyba mam prawo do chwili w miarę komfortowej podróży? Można się oczywiście odciąć od świata słuchawkami, tylko jest to metoda nie dla każdego. Bo ja np. czasem lubię poczytać sobie książkę lub gazetę, więc słuchanie muzyki odpada.

I tak bez żadnych dźwiękowych zabezpieczeń, wystarczy wsiąść do pierwszego lepszego autobusu lub tramwaju, by na nasze uszy został przeprowadzony ten słowny i bełkotliwy blitzkrieg.

Przejedzie człowiek dwa/trzy przystanki i już wszystko wie:

• a to, jakie choroby z katalogu jesień/zima 2013/14 są teraz modne,
• a to, co zrobiła z nami elita rządząca, lub co dopiero planuje,
• a to, kto ile wypił alkoholu wczoraj na imprezie oraz dlaczego Andrzej znów dobierał się do Kaśki,
• a to, gdzie są najtańsze banany w mieście oraz jak długo trzeba oczekiwać do kasy w Tesco,
• lub kogo z czego będzie pytał i czy ten stary profesor z polibudy będzie robił ciężkiego kolosa.
  

Tematów i informacji przekazywanej w środkach komunikacji miejskiej, które atakują mnie zaraz bo wejściu do środka jest sporo. Myślę, że spokojnie wystarczyłoby do napisania kolejnej encyklopedii Britannica. Jest tylko jeden mały, lecz istotny szkopuł. Uważam, że owa wiedza jest na takim samym stopniu przydatności, jak znajomość przepisu na sok z gumijagód. Wszyscy dobrze pamiętamy, że magiczna mikstura dawała ludziom bardzo duża siłę. Jasne, już widzę te ręce w górze, że każdy chce taki sok, i wielu taka moc by się przydała od zaraz. Tu pozdrawiam wszystkich sportowców, a przynajmniej ubranych w strój sportowy pasażerów MPK. 

Okay! Powiedzmy nawet, że ja mam taki przepis, tylko niech ktoś mi przyniesie koszyk gumijagód.

No i co ? No i tu się zaczynają przysłowiowe schody.

Więc moja prośba do współtowarzyszy miejskich podróży: mniej pitolenia, więcej myślenia. Nie masz nic do powiedzenia, to nie mów. Pamiętaj, nie jedziesz sam. I na wszystkie świętości proszę,  nie opowiadajcie mi swojej wczorajszej namiętnej nocy. Jeśli już tak bardzo chcecie mi się pochwalić, to zróbcie zdjęcia i pokażcie mi je na przystanku, jak czekam na autobus. Wtedy sam ocenie jak było, i nawet mogę przyznać jakieś punkty za styl oraz pomysłowość. 

Na sam koniec moich przemyśleć zostawiłem sobie wisienkę na torcie. Jest nią nasza złota polska  młodzież, słuchająca swojej muzyki przez głośniczek komórkach. To chyba moja ulubiona grupa, współtowarzyszy podróży, a na pewno są oni w czołówce. Wręcz uwielbiam jak słyszę na pół autobusu rapera Peję o tym, że ktoś reprezentuje biedę, a kawałek ten leci z najnowszego smartphona z nadgryzionym jabłuszkiem. Kurcze, bieda aż piszczy. No po prostu paranoja !

Myślę jednak, że  młody pasażer zasługuje na głębszą analizę w przyszłości.

Teraz natomiast mykam na autobus. Do usłyszenia lub zobaczenia gdzieś w komunikacja miejskiej. 

Bartek