Jednostki te były tendrzakami, czyli parowozami przystosowanymi do jazdy bez tendra, będącego specjalnym wagonem do przewozu opału i wody dla potrzeb parowozu. Masa napędna była była tym przypadku nieduża, co w połączeniu z czterema parami kół napędowych dawało doskonałe przyspieszenie rozruchu. Powodowało to, że większość jednostek kierowano do obsługi pociągów pasażerskich, mających na swojej trasie dużo przystanków o gęstym rozmieszczeniu. Często parowozy te prowadziły składy w terenach podgórskich z uwagi na dobre wpisywanie się w łuki i tę samą prędkość konstrukcyjną w obie strony (częsta zmiana kierunku trakcji). Zastąpiły wysłużone OKl27. Popularne „tekatki” były (za ich cechy trakcyjne) ogólnie lubiane przez załogi. Pusty parowóz ważył 78 ton, a spawany kocioł wytrzymywał ciśnienie 16 atm. Maksymalna osiągana prędkość dochodziła do 80 km/h dla składów pasażerskich prowadzonych prostym torem.
Spośród 293 parowozów tej serii zachowało się w sumie 34 sztuki, rozrzucone na terenie całego kraju. W tej grupie znajduje się 10 jednostek z Poznania, a pozostałe wyprodukowano w Chrzanowie. Jedyny czynny egzemplarz, o numerze TKt48-18, stacjonuje w parowozowni w Jaworzynie Śląskiej. Pozostałe to w większości pomniki lub eksponaty muzealne.
TKt48-177 jako pomnik przez dworcem w Nowym Sączu |