Historia polskiej komunikacji - Smyk B30

Polska motoryzacja miała sporo dziwnych pomysłów, a jednym z nich był Smyk – prototypowy polski mikrosamochód opracowany w 1957 roku w warszawskim Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego (BKPMot). Założeniem do jego opracowania było wyprodukowanie jak najtańszego samochodu mieszczącego cztery osoby w systemie 2+2 (2 dorosłych i 2 dzieci). Dojście do tylnego siedzenia było możliwe tylko po złożeniu przedniego siedzenia pasażera. Za drzwi służyła odchylana pokrywa przednia, by boki karoserii mogły przenosić obciążenia, zaś sam kształt karoserii nie wymagał głębszego wytłaczania. Samochód nie posiadał bagażnika, zaś na desce rozdzielczej znalazły się tylko prędkościomierz, kontrolka ładowania akumulatora i przełącznik kierunkowskazów z kontrolką.

Napęd prototypowych pojazdów stanowił silnik od motocykla Junak M07 z zamontowanym dynamostarterem oraz dmuchawą. Zastosowano niezależne zawieszenie dla wszystkich czterech, dwunastocalowych kół: poprzecznie ułożone drążki skrętne. Koła montowane były z dwóch części, z czego wewnętrzna, z metali lekkich służyła jednocześnie za piastę koła, zaś zewnętrzna, stalowa za koło właściwe. Wybudowano także Smyka z karoserią z trójwarstwowych laminatów.

Smyk miał być produkowany w Szczecinie, ale ubiegł go Mikrus. Ostatecznie powstała w SFM seria próbna o liczebności 17-20 sztuk, według różnych źródeł. Zachowało się kilka zaledwie egzemplarzy Smyka. Jeden z nich znajduje się w Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie, dwa kolejne w Muzeum Techniki w Warszawie oraz również dwa egzemplarze w Muzeum Techniki i Komunikacji w Szczecinie.